Dans la salle d’assemblée du Collège Notre Dame de la Paix à Erpent, cinq classes ont participé à différentes rencontres dans le cadre du projet CHANGE avec deux refugiés vivant en Belgique : Nick du Burundi et Ema d’Ethiopie. Sur deux jours, assis en cercle, des élèves âgés de 14-15 ans ont écouté Nick et Ema avec attention.
Nick a été forcé de quitter son pays durant son adolescence en raison de son homosexualité. Il s’est réfugié en Uganda où il a fini ses études secondaires, avant de devoir à nouveau fuir en raison de sa sexualité et de son activisme politique. Cette fois-ci il arrive en Belgique où il poursuit des études supérieures et travaille dans une association qui aide des personnes migrantes. Ema a quitté son pays il y a quatre ans, où il était guide touristique, et a demandé l’asile en Belgique. Il attend la réponse, et pendant ce temps il apprend le Français, prends des cours de photographie et participe à des initiatives telles que les rencontres de CHANGE.
Les questions des élèves étaient respectueuses et percutantes : comment est la vie dans un centre de demandeurs d’asile ? Comment pensez-vous que la Belgique pourrait mieux accueillir les migrants et les demandeurs d’asile ? Si la situation changeait dans vos pays d’origine, voudriez-vous y retourner ? Rien que les deux jeunes hommes n’aient jamais contemplé ou entendu avant, mais des questions sur lesquelles ils ont des sentiments partagés, mis en évidence par leurs réponses sincères.
Les jeunes absorbent l’information avec enthousiasme, un enthousiasme qui apparait dans leurs réflexions :
« Vous êtes formidable ! Quand je vois ce que vous êtes devenu, je me dis que je n’aurais jamais su faire un quart du chemin que vous avez parcouru. Merci pour votre honnêteté ! » dit Julie à Nick.
Adèle ajoute, « Peut-être que, plus tard, j’irai aider ou rencontrer des personnes réfugiées qui sont dans des camps. »
« Ce qui m’a frappé c’est que le parcours de Nick a été très difficile et que pourtant il s’est dit ” privilégié ». Je le trouve incroyablement fort. Il a été chassé de son pays à cause de son orientation sexuelle, mais il ne s’est pas laissé abattre, » dit Chloé. « En plus, » ajoute-elle, « il a un super look ! »
Pour certains élèves, la rencontre avec Ema a réaffirmé leurs intérêts à étudier le travail social ou entamer des carrières judiciaires. D’autres élèves comme Elie ont exprimé que la rencontre lui a ouvert les yeux :
« J’ai une nouvelle perspective sur les réfugiés et aussi un grand respect pour le courage qu’a démontré Ema en fuyant son pays et survivant sans sa famille. Cela me donne l’impression que les refugiés sont comme nous et qu’on devrait s’entraider beaucoup plus. »
Lola donne un petit mot d’encouragement pour Ema : « On croise les doigts pour vous, en espérant que ce pays vous accueillera comme vous le méritez ! Vous êtes une personne formidable, merci pour avoir partagé votre expérience même si j’imagine que cela n’a pas été facile. »
Dutch version
“Ik heb een nieuwe perspectief op vluchtelingen”
In de vergaderzaal van het Collège Notre Dame de la Paix in Erpent namen vijf afzonderlijke klassen, in het kader van CHANGE, deel aan verschillende ontmoetingen met twee vluchtelingen: Nick uit Burundi en Ema uit Ethiopië. Gedurende twee dagen, in een kringgesprek, luisterden leerlingen van 14-15 jaar met duidelijke belangstelling naar de sprekers.
Nick werd gedwongen om zijn land in zijn vroege tienerjaren te verlaten omdat hij homoseksueel is. Hij ronde zijn middelbare school af in Oeganda voordat hij opnieuw moest vluchten vanwege zijn seksualiteit en activisme. Hij kwam in België, waar hij hoger onderwijs volgt en een organisatie leidt om mensen te helpen die in gelijkaardige situaties zijn. Ema verliet zijn land vier jaar geleden, waar hij een toeristische gids was, en heeft nu asiel aangevraagd in België. Hij wacht op antwoord, en leert ondertussen Frans, volgt fotografielessen en neemt deel aan initiatieven als CHANGE.
Leerlingen stelde interessante en relevante vragen: Hoe was het om in een asielzoekerscentrum te wonen? Hoe denkt u dat België migranten en asielzoekers beter kan verwelkomen? Als er iets verandert in uw eigen land, zou u dan terug willen gaan? Niets waar de twee jonge mannen nog niet over hebben nagedacht of gehoord, maar onderwerpen waar ze gemengde gevoelens over hebben, wat bleek uit hun oprechte en duidelijke antwoorden.
Ondanks of vanwege deze oprechtheid namen de Belgische tieners de informatie met enthousiasme op. Dat blijkt uit hun antwoorden:
‘Je bent ongelooflijk! Als ik zie wat je van jezelf hebt gemaakt, heb ik het gevoel dat ik zelfs een kwart van wat je hebt bereikt niet zou hebben kunnen doen. Bedankt voor je openheid!” Zei Julie tegen Nick.
Adèle voegde eraan toe: ‘later kan ik misschien mensen helpen of ontmoeten die in vluchtelingenkampen wonen.’
‘Wat mij het meest raakte is dat Nick’s reis heel moeilijk is geweest, maar dat hij zichzelf nog steeds als ‘bevoorrecht’ beschouwt. Hij is ongelooflijk sterk. Hij vluchtte zijn land uit vanwege zijn seksuele geaardheid, maar hij liet zich niet ontmoedigen zei Chloé. ‘Plus,’ voegde ze eraan toe: ‘hij heeft een gevoel van stijl!’
Voor sommige leerlingen bevestigde de ontmoeting met Ema hun interesse om later te gaan studeren en sociaal werk te verrichten of een carrière in de rechterlijke macht na te streven. Andere leerlingen zoals Elie gaven aan hoe de ontmoeting voor hen een eyeopener was:
“Ik heb een nieuwe perspectief op vluchtelingen en ook een groot respect voor de moed van Ema om zijn land te ontvluchten en te overleven zonder zijn familie. Dit geeft mij de indruk dat vluchtelingen zijn zoals wij en dat we elkaar veel meer moeten helpen.”
Lola sprak bemoedigende woorden uit aan Ema: “we duimen voor jou, in de hoop dat dit land je zal verwelkomen op de manier waarop je het verdient! Je bent een geweldig persoon, bedankt voor het delen van je ervaring, ook al kan ik me voorstellen dat het niet gemakkelijk was.”
English version
“I have a new perspective on refugees”
In the assembly hall of the Collège Notre Dame de la Paix in Erpent, five separate classes took part in different CHANGE encounters with two refugees based in Belgium: Nick from Burundi and Ema from Ethiopia. Over the course of two days, huddled in a wide circle, students aged 14-15 listened to the speakers with clear interest.
Nick was forced to leave his country in his early teenage years for being homosexual, finished his schooling in Uganda before once again having to escape due to his sexuality and activism, settling in Belgium, where he is pursuing higher education and runs an association to help people in similar situations to his. Ema left his country four years ago, where he was a tourist guide, and has now applied for asylum in Belgium. He is awaiting his response, and in the meanwhile is learning French, taking photography classes and participating in initiatives like CHANGE.
The students’ questions were respectful, but hard-hitting: what was it like to live in an asylum-seeking centre? How do you think Belgium could better welcome migrants and asylum seekers? If things change in your home country, would you want to go back? Nothing the two young men haven’t thought about or heard before, but issues on which they have mixed feelings, made obvious by their heartfelt, straightforward responses.
Despite or because of this sincerity, the Belgian teens took in the information with enthusiasm. That much is clear from their responses:
‘You’re incredible! When I see what you’ve made of yourself, I feel like I wouldn’t have been able to do even a quarter of what you’ve accomplished. Thanks for your openness!’ said Julie to Nick.
Adèle added, ‘Maybe, later, I can help or meet people who live in refugee camps.’
‘What hit me most is that Nick’s journey has been very difficult, but he still considers himself “privileged.” He’s amazingly strong. He was run out of his country for his sexual orientation, but he didn’t let it bring him down,’ said Chloé. ‘Plus,’ she added, ‘he has a rad sense of style!’
For some students, the encounter with Ema reaffirmed their interest to later study and do social work or pursue judiciary careers. Other students like Elie expressed how the encounter was an eye-opener for them:
“I have a new perspective on refugees and also a great respect of the courage of Ema to have fled his country and to survive without his family. This gives me the impression that refugees are like us and that we should help each other out a lot more.”
Lola expressed words of encouragement to Ema: “We cross our fingers for you, hoping that this country will welcome you in the way that you deserve it! You are a great person, thank you for sharing your experience even though I can imagine it was not easy.”